Een jaar of zes geleden zat ik helemaal in de vernieling vanwege mijn PTSS. Zoals bij vele lotgenoten van mij geef je er niet aan toe, totdat je met de rug tegen de muur staat. Dat was voor mij begin 2019. Ik kreeg hulp van De Basis, nu het Nederlands Veteranen Instituut in Doorn. Mijn maatschappelijk werker
vond het zeer wenselijk dat ik een hulphond kreeg om direct uit mijnisolement te komen, anders ging het goed fout. Op zijn advies heb ik zelf een hulphond aangeschaft omdat de doorlooptijd voordat je een hond kreeg toegewezen te lang voor mij zou zijn.
Via de Labradorsite werd mij Buddy, een Labrador Retriever van bijna een jaar oud aangeboden en we zijn een heel goed koppel. Buddy is rustig, trouw, oplettend en heel lief. Wat wil je nog meer.
Ik heb bij het KNGF de Buddy cursus gevolgd en daarna nog tien weken een privé trainster aan huis. Buddy voldeed voor mij aan alles wat ik van haar kon verwachten. Ze haalde mij uit mijn isolement, kwam tegen me aan zitten als ik me niet goed voelde en maakte me wakker als ik droomde.
Omdat Buddy een eigen opgeleide hulphond was, vroeg ik vrijstelling van hondenbelasting aan bij de gemeente Kampen. In het kort gezegd, geen certificaat, geen vrijstelling. En dat, nadat ik bijna 40 jaar in en vanuit de gemeente Kampen als geüniformeerd politie ambtenaar had gewerkt was een schop tegen het zere been. Het ging me nu niet meer om de vrijstelling maar om erkenning van het leed dat ik in en om Kampen tijdens mijn dienst had opgelopen. De afwijzing had mij zo kwaad gemaakt dat ik er niet beter op werd en mijn toch al korte lontje mij voor iets kleins al deed ontploffen. Niet fijn
voor mij, maar helemaal niet voor mijn gezin en omgeving.
Op 18 en 19 september 2021 was ik op een twee daagse van de BNMO, genaamd “Ik en mijn maatje”. Daar waren allemaal lotgenoten van politie en defensie met een hulphond. We hadden het over de voor- en nadelen van een hulphond, de beperkingen en de soms afwijzende reacties van de buitenwereld. Omdat de afwijzing van de gemeente Kampen voor vrijstelling van hondenbelasting mijn leven beheerste, werd ik daar ook weer behoorlijk kwaad. Alsof het zo moest zijn, maakte ik daar kennis met een lotgenoot Richard Bang van de Koninklijke Marechaussee. Hij is de voorzitter van de
“Stichting Assistentiehond Gelderland”.
Hij gaf aan dat de stichting hulphonden opleid. Bij thuiskomst zou hij overleggen met de trainster van de stichting of ze eens wilde kijken of Buddy voor een certificaat in aanmerking kwam. Vanaf dat moment kwam alles in een stroomversnelling.
Ik had de maandag na het weekend de trainster, Wendy al aan de telefoon en donderdag was ze er al. Wendy is een lieve, vriendelijke en zeer kundige vrouw die alles van honden en honden trainen weet. Na wat koffie en inleidende gesprekken vroeg Wendy wat ik van de hond verwachtte. Ik vertelde haar dat en gaf aan dat Buddy voor mij aan alle eisen voldeed.
Dat wilde Wendy natuurlijk wel eens zien en samen met Buddy gingen we naar het winkelcentrum. Onderweg begon Wendy hevig op de grond te stampen maar Buddy gaf geen krimp. Onderweg Buddy nog wat dingen laten doen die ik haar zelf geleerd had met de privé trainster en alles ging goed. Buddy bleef strak bij me en reageerde totaal niet op andere honden. Ze hield mij alleen in de gaten. In de winkels ging het prima, Buddy volgde netjes in de drukke supermarkt en ook in de Trekpleister, een winkel met smalle paden en veel dozen in het gangpad. Nog even een chinees restaurant in geweest en de eigenaresse zei tegen Wendy dat ze totaal geen last had van Buddy als we naar het restaurant gingen. Ze lag rustig naast de tafel en hield de zaak scherp in de gaten.
Op de terugweg ging Wendy staan springen op een houten brug die behoorlijk bewoog. Wederom bleef Buddy rustig en reageerde nergens op. Hierna gaf Wendy aan dat Buddy het officiële “Hulphond” hesje van de stichting mocht dragen. en onder begeleiding van de Stichting mocht komen. Wendy is nog één keer terug geweest met goede tips: Let er op de dat de hond eerst door de schuifdeuren bij de supermarkt gaat. Dan komt ze niet klem te zitten als de deur snel sluit. Als je speelt met de hond, draai dan het speeltje om je heen zodat de hond volgt, en de hond direct kan wegrennen in de richting van het speeltje. Anders draait de hond zich te snel om en kan dit slijtage in de rugwervels veroorzaken na verloop van tijd, en dat wil niemand natuurlijk. Ook heb ik, op aanraden van Wendy wat “denk” speeltjes voor Buddy gekocht Ze is nu lekker aan het uitvogelen hoe ze snoepjes uit afgesloten doosjes en een holle bal moet halen. Zo blijft ze lekker bezig met ontdekken.
Ik ben Wendy en de stichting ontzettend dankbaar dat ze Buddy wilde trainen en een soort "examen" wilde afnemen en ook voor de tips en het gezellig koffie drinken.
groet
Jan en Buddy
Een jaar of zes geleden zat ik helemaal in de vernieling vanwege mijn PTSS. Zoals bij vele lotgenoten van mij geef je er niet aan toe, totdat je met de rug tegen de muur staat. Dat was voor mij begin 2019. Ik kreeg hulp van De Basis, nu het Nederlands Veteranen Instituut in Doorn. Mijn maatschappelijk werker
vond het zeer wenselijk dat ik een hulphond kreeg om direct uit mijnisolement te komen, anders ging het goed fout. Op zijn advies heb ik zelf een hulphond aangeschaft omdat de doorlooptijd voordat je een hond kreeg toegewezen te lang voor mij zou zijn.
Via de Labradorsite werd mij Buddy, een Labrador Retriever van bijna een jaar oud aangeboden en we zijn een heel goed koppel. Buddy is rustig, trouw, oplettend en heel lief. Wat wil je nog meer.
Ik heb bij het KNGF de Buddy cursus gevolgd en daarna nog tien weken een privé trainster aan huis. Buddy voldeed voor mij aan alles wat ik van haar kon verwachten. Ze haalde mij uit mijn isolement, kwam tegen me aan zitten als ik me niet goed voelde en maakte me wakker als ik droomde.
Omdat Buddy een eigen opgeleide hulphond was, vroeg ik vrijstelling van hondenbelasting aan bij de gemeente Kampen. In het kort gezegd, geen certificaat, geen vrijstelling. En dat, nadat ik bijna 40 jaar in en vanuit de gemeente Kampen als geüniformeerd politie ambtenaar had gewerkt was een schop tegen het zere been. Het ging me nu niet meer om de vrijstelling maar om erkenning van het leed dat ik in en om Kampen tijdens mijn dienst had opgelopen. De afwijzing had mij zo kwaad gemaakt dat ik er niet beter op werd en mijn toch al korte lontje mij voor iets kleins al deed ontploffen. Niet fijn
voor mij, maar helemaal niet voor mijn gezin en omgeving.
Op 18 en 19 september 2021 was ik op een twee daagse van de BNMO, genaamd “Ik en mijn maatje”. Daar waren allemaal lotgenoten van politie en defensie met een hulphond. We hadden het over de voor- en nadelen van een hulphond, de beperkingen en de soms afwijzende reacties van de buitenwereld. Omdat de afwijzing van de gemeente Kampen voor vrijstelling van hondenbelasting mijn leven beheerste, werd ik daar ook weer behoorlijk kwaad. Alsof het zo moest zijn, maakte ik daar kennis met een lotgenoot Richard Bang van de Koninklijke Marechaussee. Hij is de voorzitter van de
“Stichting Assistentiehond Gelderland”.
Hij gaf aan dat de stichting hulphonden opleid. Bij thuiskomst zou hij overleggen met de trainster van de stichting of ze eens wilde kijken of Buddy voor een certificaat in aanmerking kwam. Vanaf dat moment kwam alles in een stroomversnelling.
Ik had de maandag na het weekend de trainster, Wendy al aan de telefoon en donderdag was ze er al. Wendy is een lieve, vriendelijke en zeer kundige vrouw die alles van honden en honden trainen weet. Na wat koffie en inleidende gesprekken vroeg Wendy wat ik van de hond verwachtte. Ik vertelde haar dat en gaf aan dat Buddy voor mij aan alle eisen voldeed.
Dat wilde Wendy natuurlijk wel eens zien en samen met Buddy gingen we naar het winkelcentrum. Onderweg begon Wendy hevig op de grond te stampen maar Buddy gaf geen krimp. Onderweg Buddy nog wat dingen laten doen die ik haar zelf geleerd had met de privé trainster en alles ging goed. Buddy bleef strak bij me en reageerde totaal niet op andere honden. Ze hield mij alleen in de gaten. In de winkels ging het prima, Buddy volgde netjes in de drukke supermarkt en ook in de Trekpleister, een winkel met smalle paden en veel dozen in het gangpad. Nog even een chinees restaurant in geweest en de eigenaresse zei tegen Wendy dat ze totaal geen last had van Buddy als we naar het restaurant gingen. Ze lag rustig naast de tafel en hield de zaak scherp in de gaten.
Op de terugweg ging Wendy staan springen op een houten brug die behoorlijk bewoog. Wederom bleef Buddy rustig en reageerde nergens op. Hierna gaf Wendy aan dat Buddy het officiële “Hulphond” hesje van de stichting mocht dragen. en onder begeleiding van de Stichting mocht komen. Wendy is nog één keer terug geweest met goede tips: Let er op de dat de hond eerst door de schuifdeuren bij de supermarkt gaat. Dan komt ze niet klem te zitten als de deur snel sluit. Als je speelt met de hond, draai dan het speeltje om je heen zodat de hond volgt, en de hond direct kan wegrennen in de richting van het speeltje. Anders draait de hond zich te snel om en kan dit slijtage in de rugwervels veroorzaken na verloop van tijd, en dat wil niemand natuurlijk. Ook heb ik, op aanraden van Wendy wat “denk” speeltjes voor Buddy gekocht Ze is nu lekker aan het uitvogelen hoe ze snoepjes uit afgesloten doosjes en een holle bal moet halen. Zo blijft ze lekker bezig met ontdekken.
Ik ben Wendy en de stichting ontzettend dankbaar dat ze Buddy wilde trainen en een soort "examen" wilde afnemen en ook voor de tips en het gezellig koffie drinken.
groet
Jan en Buddy
